lunes, 20 de junio de 2011

Entrevista a Xiana para revista dixital.


A primeiros de mes unha revista destinada a público lésbico realizoulle unha entrevista a Xiana para unha reportaxe sobre lesbianas activistas. Finalmente esta chegou fora de tempo e non puido ser publicada este mes.
Pero pareceunos interesante e queremos compartila eiqui convosco:


Cargo que ocupas en la asociación o agrupación en la que estás y a qué se dedica ésta.


Hace casi tres años un pequeño grupo de amigas decidimos fundar una entidad que nos diera espacio en la ciudad a falta de ninguna entidad que acogiese al colectivo de mujeres lesbianas y bisexuales ya que no existia ninguna asociación en Vigo.


Decidimos centrarnos sólo en mujer ya que por un lado no había ningún hombre que se comprometiese a cargar con la responsabilidad que implica crear una asociación y por otro lado, consideramos que en muchas asociaciones mixtas las mujeres y su lucha siempre pasa a un segundo plano.


Oficialmente, en los papeles, tengo el cargo de presidenta, pero Nós Mesmas no es una organización jerárquica ya que todas trabajamos en todo y decidimos conjuntamente de forma asamblearia.

Qué te motiva a luchar por los derechos de las lesbianas?


Me motiva saber que aún queda mucho por conseguir para poder ser nosotras mismas y vivir libremente, y cada día poner mi granito de arena para que una asociación como la nuestra pueda dejar de ser necesaria en un futuro y que no tengan que venir chicas por que se sientan mal consigo mismas simplemente por gustarle otra mujer y que en muchas casos son rechazas por sus entornos.


Alguna vez te has sentido discriminada o rechazada por tu orientación sexual?


Si, muchas. Y supongo que muchas de nosotras podríamos enumerar casos y casos cotidianos, en mayor o menor medida sangrantes, que te hacen sentir diferente (en el mal sentido) y menospreciada, sintiendote mal contigo misma.


Un ejemplo de las que más me dolían ha sido el hecho de sentir que mis decisiones, gustos o problemas como “lesbiana” (salir por ambiente, hablar de que me gustaba alguien...) no tenían la misma importancia que las de mis amigas heteros y siempre eran relegadas.

Y como anécdota que me pasó y que me hizo ver como está organizada la sociedad, fue cuando en mis primeros años de universidad tuve que llegar a denunciar a una chica por acoso que supuestamente estaba enamorada de mi, me perseguía, se colaba en mis clases, me acosaba e insultaba, hasta llegó a empujarme a la carretera! el caso es que, cuando la denuncia, en la policía no creían que no hubiera tenido relación con ella y al negarlo solo me preguntaban que si yo le había dado esperanzas y simplemente me decían que no sabían como tratarlo. Ya en el juicio, lo único que me pregunto mi abogado defensor fue “pero ¿tú eres lesbiana?” como si eso justificase toda la actuación de la otra persona. En fin!




A qué edad saliste del armario y cómo se lo tomó tu familia y tu entorno?


Ante esta pregunta tengo que decir que fui una cobarde, lo mantuve escondido con una doble vida y lo único que hice fue irme a estudiar fuera desde los 18 para poder vivir mi sexualidad. No fue hasta que volví a Vigo hace unos 3 años que empece a salir aquí del armario y ha habido de todo, pero no he contado con el apoyo de mi familia, pero tiempo al tiempo y paciencia.


Qué es lo que nos queda aún por conseguir?


Vivir de una forma libre sin que nuestra orientación sea un aspecto a tener en cuenta.


Para esto la educación es un pilar fundamental del cambio y por supuesto, los políticos de turno y sus partidos, nadie se puede sentir con el poder de utilizar nuestros derechos como de “quita y pon” para llenar las urnas...cambiando esto, poco a poco, conseguiremos una sociedad igualitaria, aunque suena un poco utópico!


Cuál es tu meta en cuanto a la lucha por los derechos LGTB


Lo que comentaba antes, conseguir que asociaciones LGTB como la nuestra desaparezcan porque no sean necesarias y levantado un poco la vista de nuestro ombligo, personalmente me siento muy afortunada de vivir aquí al pensar que hay países que simplemente por ser lesbiana me matarían, violarían....para corregirme.


Por qué crees que las lesbianas somos más invisibles y por qué nos faltan referentes?


“Por que nos da la gana”. Es cierto que todo se debe al patriarcado y la sociedad heterocentrista en la que vivimos, de la doble discriminación por ser mujer y lesbiana, pero creo que hay que dejar ya las causas que nos hacen invisibles y tomar otro papel activo porque nosotras somos protagonistas de nuestras vidas y nosotras decidimos tener este papel, la verdadera solución es que cada una de nosotras luche por sí misma y ser visibles en nuestro día a día en todos los aspectos de nuestra vida es lo que realmente hace que podamos construir una vida sin silencios y así cambiaremos la realidad.

Aunque me repito, esto que se dice asi tan a la ligera a mi me ha costado trabajo y es complicado de hacer, pero debemos de tomar las riendas y empoderarnos como mujeres.


A qué tipo de activismo te dedicas en la actualidad?


Me considero activista y me gusta participar en todos los aspectos en los que creo que esta sociedad ha de cambiar. Soy una persona “normal” que defiende el feminismo, una política diferente a la que estamos acostumbradas, los derechos del colectivo LGTB... porque creo que cada una podemos aportar para poder cambiar las cosas y si se me permite decirlo, me cabrea mucho que la gente sólo se limite al victimismo.



Alguien o algo que te inspira?


Me inspira el día a día, lo que vivo y pensar que cada granito cuenta para ir cambiando poco a poco las cosas y me da fuerza cuando alguien se acerca a algún acto de los que organizamos, queriéndose informar de qué hacemos y dándonos su apoyo para que sigamos y todas esas mujeres que han pasado por la asociación estos tres años y que hemos dado nuestro apoyo y en cierta manera nos lo agradecen.


Xiana Pérez

Entrevista para Revista MiraLes

8 comentarios:

Kamikaze dijo...

Habéis formado unha asociación muy cerrada a la que es difícil acceder si no se cae bien a las cabecillas del grupo, y este es un hecho, tanto como que las críticas constructivas no las aceptáis. No lo digo yo, lo dice más gente. Y eso crea una mala imagen para la asociación, lo personal debe quedar al margen de toda la organización, pero en este caso no es así. Si la asociación no está compuesta por más gente es porque algo falla. Y esto os lo dejo como crítica constructiva, nunca con afán de ofender pero si quisiérais censurarme el comentario allá vosotras. Un saludo y suerte: KMKZ

Asociación Nós Mesmas dijo...

Hola Kamikaze
para empezar decirte que no vamos a censurar a nadie, nunca lo hemos hecho en otras ocasiones que ha habido criticas y no lo vamos a hacer ahora porque, sinceramente, no vemos razón de porque hacerlo.
La que ahi dejas es tu opinión, y como tal la respetamos. Del mismo modo que respetamos la opinión de cualquiera que ha venido a las reuniones o actos.

En ningún momento se ha echado a nadie por que "nos caiga mal" ni mucho menos, la persona es libre de venir o no venir y nuestro trato con toda aquella persona que se a acercado ha sido lo más cordial y cercano que ha podido ser (aun cuando sin sentido se nos ha atacado a nivel personal).

Claro, somos personas, y es muy fácil juzgar diciendo que se hace crítica constructiva (no lo digo por ti esto) y como personas es muy dificil tener que escuchar que venga alguien a decirte que "la asociación es tal o cual por que a mi me lo han dicho y por que me dijeron que tu o la otra o la de más allá pues eres de tal forma". Esas cosas cansan, y no son críticas sobre las que trabajar pero si que hacen mucha mella en la asociación y en las mujeres que a lo mejor queriendo acercarse a nosotras lo hace temerosa (o incluso no lo hace) por comentarios que escucha en boca de terceros de ese estilo.
Y las que han venido (aun así) luego nos lo han contado y se han dado cuenta de que no es cierto.

Entonces que más decir! no niego que entre las personas haya roces porque por supuesto los hay! y siento decirte que lo personal, en las asociaciones y por desgracia, es muy dificil dejarlo de lado (y lo digo por experiencia propia no por oidas). Está claro que eso es una tara, pero que como mujeres inteligentes y empoderadas que somos sabemos y podemos superar, ante todo nos basamos en la política del cuidado como base para aceptarnos y aceptar a los demás.

Nada más, que ya me he liado bastante. Gracias por tu comentario y te invito a que asistas a alguna reunión y hablemos directamente. :)

LuPi LuKe dijo...

Ola! Creo que Kamikaze ten razón, ó mellor non toda a razón do mundo (porque ninguén é dona e señora da verdade absoluta) pero en lugar de coller e rebotarse ante algunha crítica (é digoo a nivel xeral non só neste caso) deberiamos pararnos a pensar se as palabras poidan levar algo, por pouco que sexa, de razón. Eu coma vos son das que me reboto un pouco (e estou tratando de pulir eso) pero a nivel persoal é posible e humano facelo, pero cando un rebote ou unhas palabras, por ben intencionadas que sexan, proveñen de unha asociación hai que medilas moito para tentar non ser malinterpretadas e así evitar pecharse a un público que poida estar de acordo coas palabras orixinarias de unha crítica ou unha opinión. Eu xa vos din, máis en concreto a ti vicepresi, as miñas aportacións, impresións e ofrecinvos axuda en varios casos e co paso do tempo so teño a impresión de que as miñas palabras cairon en saco baldeiro. Espero que non se malinterpreten as miñas palabras nin que se tomen como algo persoal pero así como criticamos e falamos de organizacións políticas tamén se pode facer o mesmo con asociacións sociais... PD: Eu fun a dúas reunións e vouvos dicir que é como se non fose... da que pensar eh?

Anónimo dijo...

ANIMO MOZAS...

Anónimo dijo...

Si en algún momento alguien cree que pueden cambiarse cosas con respecto a la Asociación que proponga ideas y que esté dispuesto a asumir responsabilidades también. Yo hace cerca de dos años que conocí un montón de gente por medio de la asociación y la mayoría son personas con las que mantengo contacto a día de hoy. Quedábamos tranquilamente por medio de la asociación y venía gente de todos los caracteres, era un espacio abierto y muy agradable. Lo digo porque me gustaría que si alguien que esté pensando en acercarse a la asociación, simplemente a conocer gente, me gustaría que no tenga dudas de que será bienvenido.
Desde aquí aprovecho para hacer público mi agradecimiento a la asociación por brindarme la oportunidad, en un momento en el que no conocía a nadie del ambiente en Vigo, de entrar en contacto con un montón de gente de la que conservo buenas amistades.
Nunca me he implicado demasiado en la organización de actividades, por ejemplo, sin embargo sé que si quisiera me abrirían los brazos porque están deseando que les echen un cable. Seguro que pueden mejorar en un montón de cosas, pero tal vez le hagan falta más manos. Es una asociación abierta, sobre todo, de mente que tiene al frente a personas que se han dejado muchas horas y mucho esfuerzo, no olvidemos, que para el beneficio de todas.
Esta al menos es mi experiencia. Un saludo a todo el mundo.
Gur.

Eva ponte dijo...

Boas!!

bueno lin un pouco x riba os comentarios, non sei se me cosquei moi bn, so dicir que eu non son socia nin nada, a verdade pero contactei coa aso fai tempo, aceptaronme moi ben, e somos supr diferentes.
fun a unha das reunións e non me enteraba de moito, pero eu como non me calo dixen o q pensaba sobre q se podia facer para o día da bisexualidade, unha toleria a verdade, pero acabamos dandolle voltas a esa idea ata q xuntas acordamos q facer. A verdade non volvin a máis reunións pq non vivo en Vigo pero gostoume moito como traballaron e penso q é unha magoa q non nos involucremos máis.

so é a miña vivencia, q creo q agora pode ser importante e espero q axude nalgo.

Forza e a seguir loitando!!!

Anónimo dijo...

Mi llegada a Vigo, fue como la de muchas otras chicas que necesitaban cambiar muchas cosas en su vida. Una de esas cosas era ser YO MISMA.
Para empezar a ser UNA MISMA, se necesita mucha fuerza, pero a veces, esa fuerza que tenemos ahí escondida no sale y necesitamos un empujón.
Sé que hay que tener valor para asistir a una cena de más de 20 chicas y todas ellas pertenecientes a las ASOCIACIÓN o sino simpatizantes de la misma jajja, pero con un PAR y con ganas de conocer gente y repito, de ENCONTRARME A MI MISMA, allí me fui.
Me sorpredió en todo momento, ese afán de la ASOCIACIÓN por hacer que me sintiera cómoda y como yo a todas las chicas "nuevas" que llegan a la misma.
Sentía que queria ayudar, pero no podía porque habia algo dentro de mí, que me decía que si no ponía una base no podía acceder al siguiente peldaño, y ese, era encontrarme a Mi MISMA.
Siempre han tenido palabras "las cabecillas del grupo" y gestos para hacerme llegar "el mensaje" que... sin yo darme cuenta estaban haciendo que floreciera en mi...
A día de hoy, sigo sin pertenecer a la ASOCIACIÓN pero aporto ideas, ayudo en lo que puedo y todavía falta el primer "gesto de rechazo por no caer bien" a las cabecillas de grupo.
Es muy fácil criticar sin implicarse al 100%, pero hablando y DANDO LA CARA, se pueden llegar a hacer grandes cosas.
Creo que es lo más importante, dar la cara, decir lo que se piensa, y no esconderse bajo un seudónimo.

Anónimo dijo...

ah, soy Patri