Asociación Nós Mesmas

Queda moito por facer para ser Nós Mesmas

Orgullo LGTB Vigo 2018

Nin disfóricas nin incongruentes.

Batukada feminista

Reivindicación

Visibilidade lésbica 2018

Bicada polas rúas do centro Vigo.

jueves, 23 de diciembre de 2010

Salir del armario: Empoderate!

Despúes de contar nuestras historias y reflexionar sobre ellas, de darnos un espacio propio y valorarnos por lo que somos, hoy, jueves, vamos a centrarnos en en nuestras capacidades, en cómo nos vemos y cómo hacemos que nos vean, vamos a EMPODERARNOS.

Empoderarse se refiere a un proceso en que la mujer alcanza el control de su propia vida y sus condiciones. Es un proceso de cambio de dependencia, marginalización y inseguridad a independencia, participación, toma de decisión y autoestima fortalecida.

Esto así teóricamente queda muy bonito y muy profundo, pero (lo importante) ¿cómo hacemos eso?

El empoderamiento es un proceso personal de cada mujer, no vale hablar de dar poder a otra persona. Es nuestro y para nosotras mismas.

Pues creo que ya lo estamos haciendo, tomando las riendas de nuestra vida, aceptandonos como somos y no por lo que los demás acepten o no acepten de nuestra persona, levantando la voz y diciendo: aquí estoy, soy así y punto. Haciendo nuestras propias vidas. Teniendo conciencia del lugar que la sociedad nos ha hecho ocupar, por un lado como mujeres y por otro como lesbianas, y romper con ello, sin tapujos.....

Es importante, que tomemos conciencia individual y grupal de nuestros propios derechos y capacidades, además de hacer conscientes determinados mensajes culturales de opresión y subordinación que tenemos muy, pero que muy, interiorizados.

Os dejamos un poema tremendo sobre nuestra fuerza interior de Maya Angelou:

Podrás inscribirme en la historia

Con tus mentiras amargas y retorcidas,

Podrás arrastrarme en la basura misma

Y a pesar de todo, como el polvo, me levantaré.

¿Te desconcierta mi insolencia?

¿Por qué te acosa la melancolía?

Porque camino como si tuviese pozos de petróleo

Bombeando en mi sala de estar.

Igual que las lunas y los soles,

Con la certeza de las mareas,

Igual que las esperanzas que alto vuelan

A pesar de todo me levantaré.

¿Querías verme destruida?

¿Con la cabeza inclinada y los ojos cerrados?

Los hombros caídos como lágrimas.

Debilitada por mis gritos conmovedores.

¿Te ofende mi arrogancia?

No lo tomes tan a mal

Porque me río como si tuviera minas de oro

Cavándose en el patio de atrás.

Puedes dispararme las palabras,

Puedes cortarme con los ojos,

Puedes matarme con tu odio,

Y a pesar de todo, como el aire, me levantaré.

¿Te desconcierta mi sensualidad?

¿Te resulta una novedad

Que baile como si tuviera diamantes

En el medio de mis muslos?

Desde los cobertizos de una vergüenza histórica

Me levanto

De un pasado enraizado en el dolor

Me levanto

Soy un océano negro, impetuoso y extenso,

Fluyendo y embraveciendo soporto la marea.

Dejando atrás noches de espanto y miedo

Me levanto

En un nuevo día asombrosamente claro

Me levanto

Con los talentos que mis ancestros dieron,

Yo soy el sueño y la esperanza del esclavo.

Me levanto.

Me levanto

Me levanto.

miércoles, 22 de diciembre de 2010

Salir del armario: Un momento divertido

…DEJEMOS DE LADO LO NEGATIVO… ahora toca el compartir un momento divertido y “reírnos de nosotras mismas”….

Con lo sano que es…


Te invito a que compartas con nosotras esos videos que nos han robado un montón de sonrisas…y si conoces alguno más cuelgalo aqui para verlos todas.


El primero es Homotipos (supongo que todas lo conoceis,pero si no os lo recomiendo… (creado por Maria Leal and Company)

http://www.youtube.com/watch?v=nOPX0d9Ei78


La segunda parte de Homotipos (está en tres partes):


Primera parte: http://www.youtube.com/watch?v=XFQ1EBih4jI

Segunda parte: http://www.youtube.com/watch?v=-_CwUj4dhwQ

Tercera parte: http://www.youtube.com/watch?v=aRNDknEwb-s


Jajajaj…ahora me quede pillada viéndolo y la verdad aun me sigo riendo…

Gracias Maria por crear esta maravilla


Y bueno de videos chorras tengo que poner el "Chiqui Bollo": (chorrada masima, pero es super divertido…)

http://www.youtube.com/watch?v=8BRB-_XSbkI&feature=related


Bueno ahi quedan, y como decia en el post del Lunes Miriam, lo bueno es saberse reir de una misma!!

martes, 21 de diciembre de 2010

Salir del armario: Sé protagonista de tu vida

En algún momento de nuestra vida, parece que nada “tiene sentido” que todo lo que creíamos carece de lógica, que por mucho que busquemos respuestas a preguntas no llegan…

Sensaciones, proyecciones de vivencias, de momentos vividos, decepciones con los padres, decepción por esfuerzo sin recompensa: en un trabajo, estudios, por creer y luchar por una persona y te das cuenta de que esa persona es una desconocida... si duele, pero no nos podemos dejar caer, porqué?

Porque nos tenemos a nosotras mismas, te tienes a ti, apreciarse y quererse a una misma como es, es lo más difícil que podemos conseguir y lo que nos va a llevar a que todo lo que consigamos después o nos propongamos conseguir sea más fácil.

Esto muchas veces lo olvidamos que somos protagonistas de nuestras vidas, que aunque parezca que las escenas nos hundan, no, vivimos, nos levantamos y no nos rendimos por que nosotras decidimos y elegimos los caminos, que puede que nos equivoquemos, puede ser que el camino sea una mierda...pero lo vivimos, nos quejamos, lo disfrutamos, y que mejor sensación es cuando nos sonreímos sin querer?...

Así que tras este tostón solo quiero que TE DEDIQUES cinco minutos para reflexionar.

HOY MARTES cuelgo una parte de unos correos que me escribió mi amiga “La Sabia” ;) en momentos que he tenido de bajón, y que leerla me ayudo a ver las cosas desde otra perspectiva, a verlas desde mi misma y no desde los demás, gracias a sus palabras me hizo recordar algo imprescindible y que yo no veía: el valor de mi persona…

Somos seres llenos de ilusiones y sueños y ansiamos hacerlos realidad, a veces, como parece que es este caso, el precio parece ser demasiado alto, pero nunca... y léelo bien, nunca es por nada. Cumplir un sueño es algo que siempre vale la pena, bien sea para ver dibujada una sonrisa en la cara día tras día, o bien para ser conscientes de lo que es estar viva.

Más de una vez mis amigas me dijeron que non intentara cumplir alguno de mis sueños porque darían paso a la desilusión, y alguna vez tuvieron razón y caí en un pozo oscuro que parecía no tener fin, pero no es cierto, es sólo una sensación. Porque de ese pozo se sale, porque no estás sola, nunca estás sola, y aunque la vuelta a la realidad sea dura, cuando consigues ver el sol de nuevo de das cuenta que eres más fuerte, mejor persona, que tienes las metas mejor definidas y eso, aunque ahora no signifique nada para ti... es mucho.

La otra opción sería dejar que todo pasara a tu lado sin rozarte, sin emocionarte, sin alegrías ni penas, y ¿es realmente eso una opción? conozco chicas que viven así, a través de las experiencias de las demás por el miedo que sienten a vivir su propia vida, y por lo que sé de ti, no eres esa clase de chica. Eres vitalista y te formaste a ti misma. Por eso te dejo aquí estas lineas, que aunque no sean mucho... son para decirte que vas a tener que pasar unos días malos, eso no te lo va a quitar nadie, pero vas a superarlos, y te vas a redescubrir... porque vivir vale la pena, porque tú vales la pena. ánimo, y pon la vida siempre en el futuro que está a la vuelta de la esquina esperándote con los brazos abiertos.


Todos ven lo que tú

aparentas;

Pocos advierten lo que eres...

y pocos se esfuerzan en conocerte


Pero para eso estas tú, quien se conoce quien se tiene que valorar y quien se tiene que sonreir cada mañana cuando se ve al espejo...


sonrie siempre!

viernes, 17 de diciembre de 2010

Salir del armario: ¿cómo se lo tomo tu familia?

Llega la Navidad y con ella las compras compulsivas y el consumismo, la felicidad ficticia y la supuesta solidaridad de tod*s, además de tener que llevarte bien con toda la familia porque "Es Navidad!"

Esto genera un choque de sentimientos y sensaciones cuando en nuestra casa no se nos ha aceptado tal como somos, se nos intenta cambiar, se nos ignora y se hace el vacio a nuestra realidad, como si el momento en el que decimos "mamá, papá: soy lesbiana" (cada una con su variante familiar claro!) no hubiera existido nunca...

Es de ese cómo se lo tomo tu familia, sobre lo que nos gustaría hablar y compartir esta semana.
Crear un espacio de apoyo, donde quien quiera, pueda contar su experiencia y su visión, ver cuales eran nuestras expectativas y nuestros miedos, y si estas se cumplieron o los miedos eran o no reales, donde le pongamos palabras a nuestros sentimientos, y al momento en el que aceptamos de que nos gustan las mujeres y soy feliz.

Cada día lo trataremos desde una perspectiva diferente.

Hoy LUNES queremos empezar compartiendo la experiencia de "Chip Chop", primero, darte las gracias por dejarnos publicar el correo que nos has enviado, creo que muchas de nosotras nos podemos sentir identificadas en el:

Nunca pensé que el momento de ayer llegaría, pero llegó y parece que mi vida ha dado un vuelco, pero para mal.


Creía que la sinceridad está por encima de todo, y después de casi 8 años de silencio, ayer fue interrumpido por una frase muy simple y muy clara que ha destrozado a mis padres.
Sé que mi felicidad plena sería al cien por cien cuando "saliera del armario" frase muy pronunciada, pero horrible para el/la que lo pasa, pero ESA FELICIDAD que sentía hace dos días se ha convertido en tristeza, y en un mal estar que me recome por dentro.
Los que me conoceis sabeis que para mi, mi familia es lo MÁS IMPORTANTE Y LO QUE MÁS QUIERO, y por no hacer daño, he "sufrido" tanto tiempo, y ahora me toca volver a sufrir pero de manera diferente, ya que es muy triste y durísimo ver a tus padres sufrir, pensar o ser consciente de que les has decepcionado, que no eres "normal" que eres un "bicho raro", que.... un sin fin de de "ques".


No podía esconderme más... quería vivir y ser feliz y compartir mi felicidad con los míos...
Desde que la conozco, soy otra persona... tengo ilusión, me levanto con ilusión y lo más importante es que me siento BIEN, completa y FELIZ.


Uno de mis mayores temores era este... que mis padres sufrieran... y ahora mismo no me atrevo ni a llamar por teléfono....

No me arrepiento de lo que he hecho, porque ES MI VIDA, pero es muy duro que por ser mi vida, la de mis padres ahora mismo esté destrozada.
Se me han quedado grabadas palabras, imágenes....que estarán siempre ahí, en mi cabeza, y tengo un nudo en el estómago 24 horas que no me deja respirar....

Os animo a contar vuestra experiencia o lo que penseis al respecto, yo haré lo mismo :) y espero que de estos días sólo el hecho de compartir nuestra experiencia, valga de algo :)

lunes, 13 de diciembre de 2010

Torneo Fútbolin, vénres 17 de Decembro!!!


Venres 17 de decembro as 23.30

Quedamos no sireno para decidir onde imos(varias opcions: Escalera, Electroduende)


Imos divertirnos e pasar un bo rato xuntas…


Para participar :

Anotarse en aso_nosmesmas@hotmail.com ou no 647774051

4 euros por parella e

2€ se vés soa , ( se non tes parella non te preocupes porque xuntarémonos ali as que non teñamos con quen xogar...)

(os cartos van para costear os premios) págase a mesma noite